Srebrnowłosy obudził się z wielkim bólem głowy. Powoli próbował otworzyć oczy ale jakieś silne światło mu w tym przeszkadzało. Kiedy w końcu je otworzył po wielu męczących próbach, nie wiedział co się dzieje. Widział wielką maszynę przypominającą kształtem aparat zdjęciowy na stojaku. Maszyna świeciła na jakąś dziewczynę, która była spięta łańcuchami. Dopiero gdy to zobaczył, poczuł że on również jest skrępowany. Jago ręce zostały przypięte łańcuchami do sufitu, a nogi do podłogi w taki sposób że Gin musiał klęczeć lub kucać. Spojrzał jeszcze raz na dziewczynę i zobaczył, że była to Kagura. Jej głowa zwisała bezwładnie. Nie miała na sobie swojego czerwonego, chińskiego stroju tylko jakąś szmatę przewieszoną na biodrach, a biust miała przewiązany czymś na podobe bandaży. Rudowłosa obudziła się i podniosła głowę oraz otworzyła oczy mrużąc je. Zaczęła kaszleć krwią. Z nosa i uszu zaczęły sączyć się cienkie, czerwone strużki. Znowu zakasłała po czym wymiotowała. Z jej wymęczonej i spoconej twarzy można była wyczytać, że bardzo cierpi.
-Co się dzieje? Czemu ona się tak męczy i czemu jesteśmy związani?-myślał czerwonooki.
-Kagura!-zawołał
Ona się tylko odwróciła w jego stronę i zobaczył, że płacze. Światło, które na nią świeciło zaczęło się coraz bardziej rozjaśniać. Kagura coraz bardziej cierpiała i płakała. Zaczęła krzyczeć i głośno szlochać.
-Hej! Kagura!-krzyczał Gintoki próbując z całych sił się uwolnić. Łańcuchy były zbyt mocne. Niebieskooka znowu zwiesiła głowę tracąc przytomność, a maszyna wyłączyła się i światło zgasło.
-To była twoja przyjaciółka, prawda?
Usłyszał kobiecy, pociągający głos.
-Kim jesteś i co z nią zrobiłaś suko?!
-Spokojnie. Po co te wyzwiska?
-Odpowiadaj!
-Skoro tak ładnie prosisz...Zapewne wiesz, że jest amanto a dokładniej Yato prawda? Jest niewyobrażalnie silna, tak jak inni z jej klanu. Ma ona jednak ogromny talent i potencjał. Może w przyszłości być w stanie pokonać nawet swojego brata...
-Skąd tyle o niej wiesz?!
-Haha-zaśmiała się jak lalunia.-mam źrudła. Wracając do tematu...Jest bardzo silna. Ale jej klan ma pewnął słabość. Nie mogą długo przebywać w świetle słońca. Używając tej lampy, która doskonale imituje promienie słoneczne osłabiłam ją na tyle aby móc bez problemowo wyssać jej energię za pomocą tych łańcuchów. Jej siła fizyczna i psychiczna, jej wiedza, energia życiowa...wszystko to będzie moje.
-Po co ci to?-spytał Gintoki.
-Widzisz tą kamienna tablicę?-spytała.
Spojrzał na pękającą tablicę, stojącą na kamiennym, niewysokim i małym stole.
-Widnieje na niej napis, który obecnie możesz przeczytać tylko ty. Jeśli wypowiem te słowa, będę wstanie wskrzesić jednego z najsilniejszych demonów.
-Ale co do tego ma ona?! I czemu tylko ja mogę to przeczytać?
-Spójrz na niego.-powiedziała.
Z ciemności wyłoniła się ciemna postać. To był ten, który porwał Gina. Od razu go poznał.
-To jest tylko mała cząstka tego potężnego demona, które są rozsiane na całym świecie. Żeby go wskrzesić potrzebuję jakąś żywą istotę, która mogłaby pełnić funkcję jego żywiciela, a prościej mówiąc pojemnika. Demon musi przejąć czyjeś ciało tuż po wskrzeszeniu by się zregenerować. Jest jednak jeden problem. To nie może być byle jaki człowiek. Musi to być ktoś, kto umie przeczytać napis. Próbowałam stworzyć w laboratorium taką istotę, lecz nikt się nie nadawał. Zwabiałam tutaj ludzi szukających pieniędzy pod pretekstem testowania szczepionki. Wszyscy jednak okazywali się być zbyt słabi na przyjęcie mego Pana. W końcu znalazłam ciebie.
-To po co ci Kagura?
-Wiem, że żebyś przeczytał mi to co jest tam napisane muszę cię szantażować. Jeśli nie będziesz współpracował, tak wymęczę tą dziewczynę ów maszyną że zginie w męczarniach. Więc...co wybierasz? Och! Zapomniałabym o jeszcze jednym.-powiedziała wyłaniając się z mroku.
Była zgrabną, młodą kobietą, hojnie obdarzoną przez naturę. Nosiła czarne buty sięgające jej do kolan na obcasie. Miała ubraną ciemnoczerwoną miniówę (bardzo krótka spódniczka jakby ktoś nie wiedział ;)) i ciemnofioletową bluzkę z długimi rękawami, która sięgała jej do pępka. Rękawy były stanowczo za długie ponieważ sięgały jej do kolan. Twarz również miała ładną. Czarne, proste i długie włosy oraz duże, niebieskie oczy.
Podeszła do czerwonookiego, tak że ich twarze dzielił zaledwie centymetr.
-Za podjęcie prawidłowej decyzji czeka cię nagroda...przystojniaku.-powiedziała namiętnie.
Złapała go delikatnie za policzki. Jej ręce powędrowały na jego ramiona. Swoimi nienaturalnie długimi i ostrymi paznokciami rozcięła rękaw jego Yukaty. Zsunęła ją z jego ramienia i rozpięła jego strój. Wszystkie jej ruchy były zmysłowe i pełne wdzięku. Zaczęła dotykać jego umięśniony brzuch i schodziła coraz niżej. Już chciała rozpiąć jego rozporek ale Gintoki kopnął ją z kolana w brzuch.
-Spadaj! Nikt cię nie chce to puszczasz się z każdym? Widzę że wygląd to nie wszystko...-powiedział.
-To bolało...jak mogłeś? Szkoda...-powiedziała nadal pociągająco, trzymając się za brzuch.
Jej pomalowane na czerwono paznokcie zatopiły się w jego brzuchu tam, gdzie powinna znajdować się rana zadana przez ducha gdy go porwał. Samuraj plujnął krwią a kobieta zaczęła rozcinać jego brzuch od wewnątrz swoimi paznokciami. Wyciągnęła rękę i drasnęła delikatnie skórę na jego policzku mówiąc:
-Więc przeczytasz czy nie?
Srebrnowłosy spojrzał na nieprzytomną Kagure i powiedział:
-Przysięgasz, że ją uwolnisz gdy to przeczytam?-spytał wymęczony kaszląc krwią. Nie miał już nawet sił by mówić.
-Czy te oczy mogą kłamać?-spytała uśmiechając się.
Gintoki spojrzał na nią wyczekująco.
-Dobra, dobra. Przysięgam, że ją uwolnię. Pasuje?-powiedziała kładąc rękę na swoje serce.
-I tak ci nie wierzę ale nie mam innego wyboru...-powiedział zamykając oczy-ale czemu tylko ja mogę to przeczytać?
-Taka osoba rodzi się raz na około 500 lat. W chwili gdy wybrałeś drogę samuraja i postanowiłeś walczyć przeciw amanto, demon wybrał cię na swojego pośrednika na tym świecie. Zabiłeś niezliczoną ilość ludzi i kosmitów. Twoje ręce są splamione krwią. Ten który nigdy nie zaznał miłości i spokoju. Ten któremu wszystko odebrano. W sumie to nie wiem czemu wybrał akurat ciebie. Może to dla tego, że zabijanie jest dla ciebie niczymś zupełnie normalnym, na porządku dziennym? Dziwie się czemu masz tylu przyjaciół. Masz serce zimniejsze niż nie jeden kryminalista. Jesteś okrutny wiesz? Jesteś mimo wszystko gotowy poświęcić się dla tej niewinnej dziewczyny?
-Pokaż tą tablicę.-powiedział spokojnym głosem.
Nie wiedział czy to co teraz ma zrobić jest słuszne, czy będzie to jego największy błąd. Wiedział jednak, że musi uratować za wszelką cenę tą dziewczynę. Musi chronić jej uśmiech i życie. Ale może ona ma rację? Może nie zasługuję na przyjaciół? Przecież jest mordercą. Kto by pomyślał, że tak się przywiąże do tych wkurzających gówniarzy.
-Już się robi!-odpowiedziała uśmiechając się kobieta.
Podniosła tablicę i podeszła do niego. Sakata uważnie przyjrzał się znakom i powtarzał w myślach dziwne słowa, które wyczytał. Po kilku minutach spojrzał na nią i powiedział:
-Dziwne te słowa.
-Nieważne! Powiedz mi już jego imię!-jej gracja zniknęła ustępując miejsca gniewowi i niecierpliwości.
-Jednak nie jesteś taka opanowana jakby się wydawało...he.-powiedział starając poprawić sobie humor.
Spojrzał na wymęczoną twarz Kagury. Zdawało mu się, że poruszyła powiekami ale od razu wmawiał sobie, że to tylko jego wyobraźnia.
-Czytaj albo ta smarkula zdechnie!
Patrzył teraz znowu na jakieś dziwne znaki, których nigdy wcześniej nie widział, a mimo to doskonale wiedział co oznaczają. Wahał się. Nie chciał wskrzesić demona, który mógł być niebezpieczny dla całego świata. Wtedy jego poświęcenie dla Kagury poszłoby na marne bo i ona by umarła. Nie chciał jednak by przez niego niebieskooka umarła i to w tak okrutny i bolesny sposób. Postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Powiem to, demon mnie przejmie a Kagura i Shinpachi razem z Shinsengumi i innymi, powstrzymają mnie. Wierzył w nich, to jedyne co mu obecnie pozostało. Otworzył usta i chciał już powiedzieć pierwszą literę ale przerwał mu krzyk rudowłosej.
-Nieee! Nie musisz tego robić dla mnie! Jeśli umrzesz to nic nie będzie już takie samo! Będę szczęśliwa jeśli Ty będziesz żył...-rozpłakała się, tym razem ze smutku.
-Ale Ty musisz żyć. Nie ważne, że teraz tak mówisz. Jeszcze znajdziesz szczęście w życiu. Gdy postanowiłem zostać samurajem pogodziłem się z myślą, że w każdej chwili mogę zginąć. Wolałbym umrzeć w taki sposób niż zadźgany na śmierć na polu walki.-powiedział uśmiechając się łagodnie.
-Gadaj już!-niecierpliwiła się czarnowłosa.
-Anung un Rama.-powiedział cicho napis z tablicy.
-Wreszcie! A teraz możesz pożegnać się ze swoim nic nie wartym życiem!
-Gin-chan! Nie!-krzyczała Kagura.
Kobieta wbiła swoje paznokcie w jego brzuch i od razu wyciągnęła dłoń. Zakrwawionymi palcami przejechała po kamiennej tablicy i powiedziała donośnym głosem imię demona. Gintoki zakaszlał krwią i spojrzał na zapłakaną twarz niebieskookiej.
-Anung un Rama! Mój Panie! Ja, Twoja uniżona służąca pragnę Cię wskrzesić za pomocą tego niegodnego śmiertelnika!-mówiła pokazując dłonią na czerwonookiego.
-Gin-chan...czemu!? To nie tak miało być!-rozpaczała dziewczyna z klanu Yato.
-Heh...wybacz ale...będziesz żyła...a...to jest...teraz naj...najważniejsze...-ledwo co mówił srebrnowłosy.
W wielkiej sali, w której się znajdowali zrobiło się jeszcze ciemniej a z nieba zaczął padać deszcz z piorunami.
Cząstka demona którą wcześniej zawołała kobieta, podeszła do srebrnowłosego i złapała go za włosy i podciągnęła do go do góry tak mocno, że łańcuchy pękły. Gintoki był tak wysoko, że nie dosięgał stopami do podłogi.
-Nie! Gin-chan! Zostaw go! Głupku z naturalną trwałą! Nie daj się!!! Proszę...-krzyczała najgłośniej jak tylko umiała.
-he...narazie...-powiedział do Kagury zamykając oczy i uśmiechając się. Jego oczy wyrażały jednak smutek i ból.
Ciemna postać wbiła swoją rękę w jego klatkę piersiową i zamieniła się w czarną ciecz. Płyn zaczął wsiąkać w Gina przez jego wszystkie rany. Gdy demon został całkowicie wchłonięty, potwór przejął nad nim kontrolę. Opętany zaczął tarzać się po podłodze, zaczęły targały nim spazmy. Walczył z duchem ale od samego początku był zdany na klęskę, ponieważ był zbyt wyczerpany fizycznie i psychicznie. Z jego ust, uszu i nozdrzy zaczął wypływać ten sam płyn tworząc kałużę. Nagle do pomieszczenia weszło 7 osób. Zura, Shinpachi, Hijikata, Kondo, Okita, Yamazaki i Elizabeth.
-Co wy wszyscy tu robicie?-spytała Kagura okularnika.
-Spotkaliśmy ich po drodze. Później wytłumaczę,teraz musimy Cię uwolnić. Co się dzieję z Gin-sanem?-spytał Shinpachi.
-Demon Go opętał! Pomóżcie mu!-prosiła.
-Kondo-san pomożecie nam?-spytał go fajtłapa.
-Sogou, uwolnij dziewczynę a my złapiemy tą kobietę i zobaczymy co da się zrobić z samurajem.-wydał rozkaz Isao zgadzając się na udzielenie pomocy.
-Już się robi.-powiedział idąc w stronę Kagury.
-Szybko! Muszę mu pomóc!-krzyczała.
Okita uwolnił ją, a dziewczyna od razu zaczęła biec. Ten jednak złapał ją za nadgarstek i przyciągnął ją do siebie.
-Puszczaj świnio!-zaczęła się szarpać.
-Nie pójdziesz tam.-odpowiedział przyciągając ją do siebie jeszcze mocniej.
Rudowłosa zaczerwieniła się lekko. Byli trochę zbyt blisko siebie.
-Nie puszczę cię. W tym stanie zrobiłabyś sobie tylko krzywdę...nie zrozum mnie źle...jesteś zbyt słaba i tyle...-powiedział lekko zakłopotany brązowowłosy.
Czy to możliwe? Ten sadysta się o mnie martwi? Czyżby on mnie...?-myślała patrząc mu w oczy.
Rozmyślanie przerwał jej krzyk Gintokiego, który kąpał się w krwi ledwo żywego Yamazakiego, przenoszonego przez Hijikate jak najdalej od opętanego.
wtorek, 30 lipca 2013
poniedziałek, 22 lipca 2013
Śmiech potrafi zarażać jak grypa
Kagura szła dalej przez ciemne pomieszczenie, bojąc się o zdrowie jej przyjaciół. Bała się też, że to co porwało Gintokiego może ją zaatakować.''A co jeśli te stwory uwolniły się?'' myślała dziewczyna. Po krótkiej wędrówce zobaczyła duże, metalowe drzwi. Były zamknięte na kłódkę ale co to jest za problem dla członkini klanu Yato? Z łatwością wyłamała drzwi dwoma kopnięciami z uśmiechem na ustach. Uśmiech ten szybko zniknął gdy zobaczyła całkowitą ciemność, a do jej uszu dobiegły dziwne szepty. Usłyszała słowa mężczyzny:
-Zagrasz z nami w grę? Jeśli chcesz żyć zagrasz. Chcesz żyć prawda?
-Kim jesteś?!-krzyknęła Kagura przyjmując bojową pozę.
-W tym świecie jestem nikim. Wszyscy są nieważni. Zagrasz w chowanego?
-Nie mam czasu na zabawy! A poza tym nie jesteś trochę za stary na takie zabawy?-powiedziała po czym wbiegła w ciemność nie spuszczając gardy.
Biegła i biegła ale do niczego nie dobiegła. Stanęła w biegu i odwróciła się w stronę drzwi, które powinny być daleko za nią jednak były tylko 3 metry od niej.
-Zagramy w chowanego? Pobaw się z nami.-powiedziało dziecko, którego nie widziała.
Rudowłosa znowu zaczęła biec. Kiedy się zmęczyła znowu obejrzała się za siebie.Tym razem nie było tam już drzwi tylko ciemność."Dziwne" pomyślała. Przestraszona zaczęła biec, a dziecko ciągle pytało:
-Zagrasz z nami? Chcesz zobaczyć karnawał śmierci? Jeśli nie chcesz stać się jedną z nas, zagraj.
-Nie!!!-wykrzyknęła przerażona i zaczęła iść, gdyż nie miała już sił. Poczuła silny ból w prawym w prawym ramieniu. Spojrzała na swój bark i zobaczyła krew. Sączyła się dość mocno i nie chciała przestać. Teraz nie miała już siły nawet iść, ale nadal próbowała jak najszybciej wydostać się z tej ciemności. Dziwiła się czemu jej rana nie zagoiła się od razu, tak jak zawszę. W jej klanie to była norma, że rany goiły się w natychmiastowym tempie. Spocona i wycieńczona, trzymając się za bark stanęła i znowu odwróciła się. Zobaczyła coś jasnego ale nie wiedziała co to gdyż wszystko mazało jej się przed oczyma. Upadła i ostatnie co zobaczyła resztkami sił, była świeca z napisem: Kagura.
Straciła przytomność.
***
-Cholera! Jak tylko ten patyk się dopali to będzie po mnie! Gdzie jest ta głupia świeca!? Nie mogę zostać w ciemności bo te idiotyczne duchy mnie zabiją!-krzyczał zrezygnowany i zły Gin.
Rozglądał się we wszystkie strony i jedyne co zobaczył to ciemność i brud. Została jeszcze tylko jedna zapalona lampa, która słabo świeciła i co chwile gasła i zapalała się. Sakata podszedł do niej i spojrzał na patyk, który trzymał w ręce. Był już spalony w 3/4. Po chwili spalił się całkowicie a gdy to się stało lampa również zgasła. Podbiegł jak najszybciej do drzwi, które obrał sobie wcześniej za cel, dopóki gnijący facet mu nie przeszkodził. Otworzył je i zobaczył swoją świeczkę, która stała na stole, na środku dziwnego pomieszczenia. Wyglądało ono jak piwnica z jakiegoś horroru. Podbiegł do świecy ale gdy jego ręka znajdowała się kilka centymetrów od celu, lewa strona brzucha tak go zaczęła boleć, że cofnął dłoń i skulił się na podłodze z bólu. Gdy spojrzał na swój bok zobaczył, że cały jest we krwi. Podwiną ubrania a gdy zobaczył swój brzuch przestraszył się. Jego wcześniej zabliźniona rana wyglądała jakby była zadana dopiero kilka godzin temu.
-Co? Przecież już się zagoiło wcześniej! Jak to możliwe?!-pytał na głos sam siebie.
-Szkoda. Dopiero co zaczęliśmy a ty już straciłeś świecę.-powiedziało dziecko.
-Przegrałem?! Ale jak to? Nie było mowy o tym, że bawi się ktoś jeszcze! Ten wisielec mi przeszkodził!
-Masz rację. Nie powinieneś jednak mówić o rzeczach związanych ze śmiercią takich jak to co powiedziałeś ''Ja się zabije''. Może to przywołać niektórych z nas. Masz ostatnią szansę. Złap mnie hihihihi~
Gintoki opierając się o stół na którym stała jego świeca wstał. Podniósł ją i powiedział zrozpaczony:
-Niech ktoś mnie znajdzie, błagam!
Szedł zgięty trzymając się za bok w stronę wyjścia. Gdy chciał otworzyć drzwi, zobaczył przez malutkie okienko w drzwiach, że ktoś jest po drugiej stronie. Szybko je otworzył i zobaczył małą dziewczynkę w czerwonej sukience. Miała blond włosy związane w dwa kucyki. Dziecko zaczęło biec na boso przez korytarz, a za nią srebrnowłosy.
-Hej! To ciebie mam złapać? Czekaj! Ciebie szukam? W takim razie powiedz mi swoje imię!-krzyczał samuraj.
-Powiem jak mnie złapiesz!
Kiedy już prawie ją miał, młoda otworzyła drzwi które znajdowały się na drugim końcu korytarza i walnęła go nimi w głowę. Gintoki upadł na ziemię ale od razu wstał nie zważając na ból w lewym boku oraz na twarzy i ruszył za nią. Słyszał ciągle jej słodki, niewinny śmiech. Znajdowali się teraz w korytarzu jakiegoś starego i wielkiego domu. Ludzie którzy w nim mieszkali musieli być obrzydliwie bogaci. Korytarz miał ściany koloru ciemnoczerwonego ze złotymi zdobieniami a na podłodze leżał długi zielono-czerwony dywan z czarnymi frędzlami po bokach. Na ścianach wisiało pełno portretów przedstawiających głównie mężczyzn ale kobiety też się zdarzały. Z czasem kiedy srebrnowłosy biegł, obrazy stawały się coraz bardziej stare i przerażające. Na obrazach zaczęły pojawiać się szkielety i martwi ludzie. Starał się na nie nie patrzeć ale ''one'' patrzyły na niego. Każdy wodził za nim wzrokiem. Kiedy dziewczynka skręciła w boczny korytarz na prawo, Gintoki nie wyrobił na zakręcie i przewrócił się. Gdy wstał zamiast blondwłosej zobaczył Kagure.
-Gin-chan! W końcu kogoś znalazłam! Gdzie byłeś?!-krzyczała niebieskooka rzucając się na samuraja i uściskując go ze łzami szczęścia w oczach.
-Skąd się tu wzięłaś?!-spytał ją lekko zszokowany Gintoki.
-Kiedy zobaczyliśmy, że Ciebie z nami niema Eli-chan (Kagura tak mówi na Elizabeth) poszła Cię szukać a ja razem z chłopakami szłam dalej. Weszliśmy do takiego laboratorium i były tam takie potwory zamknięte w akwariach. Potem sufit się zawalił...znaczy ja go zawaliłam...ale niechcący...no nieważne, no i sufit się zawalił i oddzielił mnie od reszty. Kiedy szłam dalej jakieś głosy chciały zagrać ze mną w chowanego, potem ktoś zranił mnie w bark. Straciłam przytomność a kiedy się obudziłam, byłam związana w ciemnym i małym pokoiku. Na środku stała świeca z moim imieniem i jakieś duchy kazały mi siebie znaleźć i...-nagle przerwał jej srebrnowłosy:
-Dalej nie musisz już opowiadać. Wiem wszystko bo mnie spotkało to samo. Jakiś człowiek mnie porwał, kazali mi siebie szukać a do tego ta rana robi się coraz poważniejsza...a jak z Twoją raną?-spytał.
-Zagoiła się ale została mi blizna a jeszcze nigdy wcześniej mi nie zostawały.
-Rozumiem. Dziwne rzeczy się tu dzieją...To dziecko, które tu przed chwilą biegło, widziałaś je?
-Hmyy? Nic nie widziałam. Ledwo co słyszałam te szepty a co dopiero zobaczyć ich! Ty je widzisz Gin-chan?
-Widzę i słyszę bardzo dobrze i wyraźnie. Dobra, została nam już tylko niecała połowa czasu. Musimy się pośpieszyć, chodźmy.
Szli przez korytarze domu i otwierali każde drzwi, które zobaczyli lecz w żadnym z pokoi nie było dziewczynki. Zrezygnowana rudowłosa szła za Sakatą i gdy zobaczyła, że trzyma się za bok zakrwawioną ręką spytała:
-Co Ci się stało w brzuch? To ta rana,którą masz przez duchy?
-Tak ale to nic, nie przejmuj się...Ciiii! Widziałaś to?
-He? Nie a co miałam widzieć?
-Ciszej! To ta dziewczynka. Tam jest, widzisz ją? Koło tamtych drzwi.-powiedział szeptem pokazując palcem dziewczynkę.
-Coś tam widzę...jakąś mgłę...-powiedziała również szeptem Kagura.
-Choć cicho za mną. Powoli i cicho...-mówił to idąc schylony w stronę blondynki.
-Mamy złapać ją od tyłu? Dobry pomysł!-powiedziała o wiele głośniej niż powinna pstrykając w palce.
-Idiotko! Jesteś za głośno!-powiedział zły Gin uderzając dziewczynę w głowę tak, że z jej ręki wysunęła się świeca. Oboje patrzyli z niedowierzaniem. Zamiast spaść na podłogę zaczęła lewitować nad głową niebieskookiej.
-Oi,oi...ja też tak chcę!-powiedział zazdrosny samuraj.
Nagle Kagura walnęła go mocno w głowę pięścią tak mocno, że aż się zachwiał.
-Czemu to zrobiłaś!?
-Skoro moja świeczka zaczęła latać kiedy mnie walnąłeś, to może Twoja też zacznie kiedy ja Cię uderzę.-odpowiedziała tonem profesorki rudowłosa.
-To na pewno nie od tego! Co zrobiłaś takiego czego ja nie zrobiłem..? Może mam pstryknąć w palce?-powiedziawszy to pstryknął palcami i postawił swoją świecę na otwartej dłoni. Zaczęła się powoli unosić.
-Jaki bajer!-krzyknął zapominając się.
Dziewczynka musiała ich usłyszeć bo zaczęła się śmiać i powiedziała:
-Złapcie mnie! Hihihihi~
-Biegnij!-krzyknął czerwonooki do Kagury.
Gonili ją a ich świece latały za nimi. Biegli za nią i nawet nie zauważyli kiedy radość dziewczynki im się udzieliła. Starali się ją złapać z uśmiechem na ustach. Do blondwłosej przyłączyły się inne duchy takie jak te z portretów i gnijący facet. Każdy się śmiał a Kagura mimo, że widziała przed sobą tylko pełno mgiełek dalej za nimi goniła z radością. Gintoki nie czuł bólu z ran zadanych mu wcześniej a zmęczenie czy troska o świecę i jego kończący się czas zniknęły. Otoczenie zmieniło się z korytarza na łąkę z kwiatami. Łapali każdego po kolei. Ten którego złapali od razu znikał szczęśliwy. Kiedy w końcu złapali ostatniego, blondwłosego ducha ta powiedziała im na ucho:
-Kim. Jestem Kim.
Gdy tylko skończyła ostanie słowo również zniknęła. Gintoki i Kagura z powrotem przenieśli się do małego, ciemnego pokoiku. Usłyszeli słowa wypowiedziane chórem przez wszystkie duchy na raz:
-Dziękujemy.
Najemnicy zgodnie z zasadami zgasili z uśmiechem na ustach swoje świeczki. Spojrzeli na siebie i stracili przytomność.
***
-Hmyy? Widzisz tam coś dziwnego?-spytał Zura.
-Coś dużego i białego...ale co to jest? To chyba nie jest jeden z tych potworów nie?-spytał żałosnym głosem nieudacznik Shinpachi.
-Za tym czymś jest chyba kilka innych ludzi...
-Oby to byli ludzie...Mam już tego miejsca dosyć! Uciekajmy stąd!
Okularnik schował się za Katsurą i wychylając się co jakiś czas żeby ocenić sytuację. Postacie zbliżały się powoli do nich. Było zbyt ciemno żeby ich dokładnie policzyć ale było ich około pięciu. Kiedy podeszli bliżej można było dostrzec, że biała postać jest biało pomarańczowa i duża, a czarne postacie są czarno żółte. W tych drugich przeważał jednak kolor czarny.
-To oni?-usłyszeli pytanie, które nie było raczej skierowane do nich.
Zamiast odpowiedzi usłyszeli stukanie. Coś jakby drewno uderzyło o podłogę...
-Skądś znam ten dźwięk...-powiedział Zura wyciągając dla pewności swoją katanę z pochwy.
-Nieważne, po prostu uciekajmy już stąd!-krzyczał przerażony Shinpachi.
-Zagrasz z nami w grę? Jeśli chcesz żyć zagrasz. Chcesz żyć prawda?
-Kim jesteś?!-krzyknęła Kagura przyjmując bojową pozę.
-W tym świecie jestem nikim. Wszyscy są nieważni. Zagrasz w chowanego?
-Nie mam czasu na zabawy! A poza tym nie jesteś trochę za stary na takie zabawy?-powiedziała po czym wbiegła w ciemność nie spuszczając gardy.
Biegła i biegła ale do niczego nie dobiegła. Stanęła w biegu i odwróciła się w stronę drzwi, które powinny być daleko za nią jednak były tylko 3 metry od niej.
-Zagramy w chowanego? Pobaw się z nami.-powiedziało dziecko, którego nie widziała.
Rudowłosa znowu zaczęła biec. Kiedy się zmęczyła znowu obejrzała się za siebie.Tym razem nie było tam już drzwi tylko ciemność."Dziwne" pomyślała. Przestraszona zaczęła biec, a dziecko ciągle pytało:
-Zagrasz z nami? Chcesz zobaczyć karnawał śmierci? Jeśli nie chcesz stać się jedną z nas, zagraj.
-Nie!!!-wykrzyknęła przerażona i zaczęła iść, gdyż nie miała już sił. Poczuła silny ból w prawym w prawym ramieniu. Spojrzała na swój bark i zobaczyła krew. Sączyła się dość mocno i nie chciała przestać. Teraz nie miała już siły nawet iść, ale nadal próbowała jak najszybciej wydostać się z tej ciemności. Dziwiła się czemu jej rana nie zagoiła się od razu, tak jak zawszę. W jej klanie to była norma, że rany goiły się w natychmiastowym tempie. Spocona i wycieńczona, trzymając się za bark stanęła i znowu odwróciła się. Zobaczyła coś jasnego ale nie wiedziała co to gdyż wszystko mazało jej się przed oczyma. Upadła i ostatnie co zobaczyła resztkami sił, była świeca z napisem: Kagura.
Straciła przytomność.
***
-Cholera! Jak tylko ten patyk się dopali to będzie po mnie! Gdzie jest ta głupia świeca!? Nie mogę zostać w ciemności bo te idiotyczne duchy mnie zabiją!-krzyczał zrezygnowany i zły Gin.
Rozglądał się we wszystkie strony i jedyne co zobaczył to ciemność i brud. Została jeszcze tylko jedna zapalona lampa, która słabo świeciła i co chwile gasła i zapalała się. Sakata podszedł do niej i spojrzał na patyk, który trzymał w ręce. Był już spalony w 3/4. Po chwili spalił się całkowicie a gdy to się stało lampa również zgasła. Podbiegł jak najszybciej do drzwi, które obrał sobie wcześniej za cel, dopóki gnijący facet mu nie przeszkodził. Otworzył je i zobaczył swoją świeczkę, która stała na stole, na środku dziwnego pomieszczenia. Wyglądało ono jak piwnica z jakiegoś horroru. Podbiegł do świecy ale gdy jego ręka znajdowała się kilka centymetrów od celu, lewa strona brzucha tak go zaczęła boleć, że cofnął dłoń i skulił się na podłodze z bólu. Gdy spojrzał na swój bok zobaczył, że cały jest we krwi. Podwiną ubrania a gdy zobaczył swój brzuch przestraszył się. Jego wcześniej zabliźniona rana wyglądała jakby była zadana dopiero kilka godzin temu.
-Co? Przecież już się zagoiło wcześniej! Jak to możliwe?!-pytał na głos sam siebie.
-Szkoda. Dopiero co zaczęliśmy a ty już straciłeś świecę.-powiedziało dziecko.
-Przegrałem?! Ale jak to? Nie było mowy o tym, że bawi się ktoś jeszcze! Ten wisielec mi przeszkodził!
-Masz rację. Nie powinieneś jednak mówić o rzeczach związanych ze śmiercią takich jak to co powiedziałeś ''Ja się zabije''. Może to przywołać niektórych z nas. Masz ostatnią szansę. Złap mnie hihihihi~
Gintoki opierając się o stół na którym stała jego świeca wstał. Podniósł ją i powiedział zrozpaczony:
-Niech ktoś mnie znajdzie, błagam!
Szedł zgięty trzymając się za bok w stronę wyjścia. Gdy chciał otworzyć drzwi, zobaczył przez malutkie okienko w drzwiach, że ktoś jest po drugiej stronie. Szybko je otworzył i zobaczył małą dziewczynkę w czerwonej sukience. Miała blond włosy związane w dwa kucyki. Dziecko zaczęło biec na boso przez korytarz, a za nią srebrnowłosy.
-Hej! To ciebie mam złapać? Czekaj! Ciebie szukam? W takim razie powiedz mi swoje imię!-krzyczał samuraj.
-Powiem jak mnie złapiesz!
Kiedy już prawie ją miał, młoda otworzyła drzwi które znajdowały się na drugim końcu korytarza i walnęła go nimi w głowę. Gintoki upadł na ziemię ale od razu wstał nie zważając na ból w lewym boku oraz na twarzy i ruszył za nią. Słyszał ciągle jej słodki, niewinny śmiech. Znajdowali się teraz w korytarzu jakiegoś starego i wielkiego domu. Ludzie którzy w nim mieszkali musieli być obrzydliwie bogaci. Korytarz miał ściany koloru ciemnoczerwonego ze złotymi zdobieniami a na podłodze leżał długi zielono-czerwony dywan z czarnymi frędzlami po bokach. Na ścianach wisiało pełno portretów przedstawiających głównie mężczyzn ale kobiety też się zdarzały. Z czasem kiedy srebrnowłosy biegł, obrazy stawały się coraz bardziej stare i przerażające. Na obrazach zaczęły pojawiać się szkielety i martwi ludzie. Starał się na nie nie patrzeć ale ''one'' patrzyły na niego. Każdy wodził za nim wzrokiem. Kiedy dziewczynka skręciła w boczny korytarz na prawo, Gintoki nie wyrobił na zakręcie i przewrócił się. Gdy wstał zamiast blondwłosej zobaczył Kagure.
-Gin-chan! W końcu kogoś znalazłam! Gdzie byłeś?!-krzyczała niebieskooka rzucając się na samuraja i uściskując go ze łzami szczęścia w oczach.
-Skąd się tu wzięłaś?!-spytał ją lekko zszokowany Gintoki.
-Kiedy zobaczyliśmy, że Ciebie z nami niema Eli-chan (Kagura tak mówi na Elizabeth) poszła Cię szukać a ja razem z chłopakami szłam dalej. Weszliśmy do takiego laboratorium i były tam takie potwory zamknięte w akwariach. Potem sufit się zawalił...znaczy ja go zawaliłam...ale niechcący...no nieważne, no i sufit się zawalił i oddzielił mnie od reszty. Kiedy szłam dalej jakieś głosy chciały zagrać ze mną w chowanego, potem ktoś zranił mnie w bark. Straciłam przytomność a kiedy się obudziłam, byłam związana w ciemnym i małym pokoiku. Na środku stała świeca z moim imieniem i jakieś duchy kazały mi siebie znaleźć i...-nagle przerwał jej srebrnowłosy:
-Dalej nie musisz już opowiadać. Wiem wszystko bo mnie spotkało to samo. Jakiś człowiek mnie porwał, kazali mi siebie szukać a do tego ta rana robi się coraz poważniejsza...a jak z Twoją raną?-spytał.
-Zagoiła się ale została mi blizna a jeszcze nigdy wcześniej mi nie zostawały.
-Rozumiem. Dziwne rzeczy się tu dzieją...To dziecko, które tu przed chwilą biegło, widziałaś je?
-Hmyy? Nic nie widziałam. Ledwo co słyszałam te szepty a co dopiero zobaczyć ich! Ty je widzisz Gin-chan?
-Widzę i słyszę bardzo dobrze i wyraźnie. Dobra, została nam już tylko niecała połowa czasu. Musimy się pośpieszyć, chodźmy.
Szli przez korytarze domu i otwierali każde drzwi, które zobaczyli lecz w żadnym z pokoi nie było dziewczynki. Zrezygnowana rudowłosa szła za Sakatą i gdy zobaczyła, że trzyma się za bok zakrwawioną ręką spytała:
-Co Ci się stało w brzuch? To ta rana,którą masz przez duchy?
-Tak ale to nic, nie przejmuj się...Ciiii! Widziałaś to?
-He? Nie a co miałam widzieć?
-Ciszej! To ta dziewczynka. Tam jest, widzisz ją? Koło tamtych drzwi.-powiedział szeptem pokazując palcem dziewczynkę.
-Coś tam widzę...jakąś mgłę...-powiedziała również szeptem Kagura.
-Choć cicho za mną. Powoli i cicho...-mówił to idąc schylony w stronę blondynki.
-Mamy złapać ją od tyłu? Dobry pomysł!-powiedziała o wiele głośniej niż powinna pstrykając w palce.
-Idiotko! Jesteś za głośno!-powiedział zły Gin uderzając dziewczynę w głowę tak, że z jej ręki wysunęła się świeca. Oboje patrzyli z niedowierzaniem. Zamiast spaść na podłogę zaczęła lewitować nad głową niebieskookiej.
-Oi,oi...ja też tak chcę!-powiedział zazdrosny samuraj.
Nagle Kagura walnęła go mocno w głowę pięścią tak mocno, że aż się zachwiał.
-Czemu to zrobiłaś!?
-Skoro moja świeczka zaczęła latać kiedy mnie walnąłeś, to może Twoja też zacznie kiedy ja Cię uderzę.-odpowiedziała tonem profesorki rudowłosa.
-To na pewno nie od tego! Co zrobiłaś takiego czego ja nie zrobiłem..? Może mam pstryknąć w palce?-powiedziawszy to pstryknął palcami i postawił swoją świecę na otwartej dłoni. Zaczęła się powoli unosić.
-Jaki bajer!-krzyknął zapominając się.
Dziewczynka musiała ich usłyszeć bo zaczęła się śmiać i powiedziała:
-Złapcie mnie! Hihihihi~
-Biegnij!-krzyknął czerwonooki do Kagury.
Gonili ją a ich świece latały za nimi. Biegli za nią i nawet nie zauważyli kiedy radość dziewczynki im się udzieliła. Starali się ją złapać z uśmiechem na ustach. Do blondwłosej przyłączyły się inne duchy takie jak te z portretów i gnijący facet. Każdy się śmiał a Kagura mimo, że widziała przed sobą tylko pełno mgiełek dalej za nimi goniła z radością. Gintoki nie czuł bólu z ran zadanych mu wcześniej a zmęczenie czy troska o świecę i jego kończący się czas zniknęły. Otoczenie zmieniło się z korytarza na łąkę z kwiatami. Łapali każdego po kolei. Ten którego złapali od razu znikał szczęśliwy. Kiedy w końcu złapali ostatniego, blondwłosego ducha ta powiedziała im na ucho:
-Kim. Jestem Kim.
Gdy tylko skończyła ostanie słowo również zniknęła. Gintoki i Kagura z powrotem przenieśli się do małego, ciemnego pokoiku. Usłyszeli słowa wypowiedziane chórem przez wszystkie duchy na raz:
-Dziękujemy.
Najemnicy zgodnie z zasadami zgasili z uśmiechem na ustach swoje świeczki. Spojrzeli na siebie i stracili przytomność.
***
-Hmyy? Widzisz tam coś dziwnego?-spytał Zura.
-Coś dużego i białego...ale co to jest? To chyba nie jest jeden z tych potworów nie?-spytał żałosnym głosem nieudacznik Shinpachi.
-Za tym czymś jest chyba kilka innych ludzi...
-Oby to byli ludzie...Mam już tego miejsca dosyć! Uciekajmy stąd!
Okularnik schował się za Katsurą i wychylając się co jakiś czas żeby ocenić sytuację. Postacie zbliżały się powoli do nich. Było zbyt ciemno żeby ich dokładnie policzyć ale było ich około pięciu. Kiedy podeszli bliżej można było dostrzec, że biała postać jest biało pomarańczowa i duża, a czarne postacie są czarno żółte. W tych drugich przeważał jednak kolor czarny.
-To oni?-usłyszeli pytanie, które nie było raczej skierowane do nich.
Zamiast odpowiedzi usłyszeli stukanie. Coś jakby drewno uderzyło o podłogę...
-Skądś znam ten dźwięk...-powiedział Zura wyciągając dla pewności swoją katanę z pochwy.
-Nieważne, po prostu uciekajmy już stąd!-krzyczał przerażony Shinpachi.
poniedziałek, 15 lipca 2013
Zagramy w chowanego...?
-Hej, słyszeliście coś?-spytał Shinpachi.
-Fujj! Jak ci nie wstyd okularniku!-krzyczała Kagura zatykając dłonią nos.
-Ej, ale o co Ci chodzi Kagura-chan?
-Pierdzi i jeszcze się pyta o co chodzi!
-Ale mi nie o to chodziło!
-Zamilcz! Nie zadajemy się z takimi jak on, prawda Gin-chan?(cisza) Hej, Gin-chan?
Wszyscy czworo spojrzeli za siebie, na miejsce w którym powinna być piąta osoba. Jedyne co zobaczyli to ciemność.
-Hej, facecie z naturalną trwałą!-wołała go głośno Kagura.
-Ciszej Kagura-chan! Nie możemy pozwolić, żeby nas znaleźli..-mówił cicho okularnik, przykładając palec wskazujący do swoich ust.
-Pewnie się zgubił...nigdy nie grzeszył inteligencją.-powiedział Zura.
''Pójdę go poszukać a Wy idźcie dalej''-pokazała(albo może pokazał? O.o) tabliczkę z napisem Elizabeth.
-Jesteś pewna Elizabeth? To niebezpieczne.-spytał Shinpachi.
'Kaczka' odwróciła tabliczkę i ich oczom ukazał się napis:
''Dam sobie radę. Idźcie.''
-Moja krew! Chodźcie, mamy misję do wykonania!-powiedział z dumą w głosie patriota Joui.
Elizabeth zniknęła w ciemnościach,a oni szli dalej przez kręte korytarze. Kiedy tak wędrowali tracąc nadzieję, Kagura szepnęła okularnikowi do ucha:
-A co jeśli to przeze mnie Gin-chan zniknął? Chciał zamienić się ze mną miejscami, bo czuł, że za nami ktoś chodzi, a ja go okrzyczałam i się odwróciłam. Jestem taka głupia i okrutna...-powiedziała jak najciszej, z wielką troską w głosie.
-Nie martw się, to nie Twoja wina. Nigdy nie można mieć 100% pewności, że Gin-san mówi na poważnie. A po za tym jest silnym samurajem i na pewno da sobie rade.
-Tak myślisz?-spytała Kagura smutno.
-Oczywiście, że tak. Obojętnie czy się zgubił, czy ktoś Go porwał, On i tak da sobie radę.-odpowiedział z uśmiechem na ustach.
Szli tak dalej przez 15 min w nieznane. Niebieskookiej przez rozmowę z przyjacielem zrobiło się lżej na sercu. Nabrała nadziei, że wszystko będzie dobrze i, że wszystko się uda.
-Czekajcie!-powiedział lekko podnosząc głos Katsura-zobaczcie.
-Kagura i Shinpachi spojrzeli na miejsce na podłodze wskazane palcem przez Zure.
-To jakieś drzwiczki?-spytał brązowooki.
-Jakieś sekretne przejście!-powiedziała jego rudowłosa przyjaciółka.
Otworzyli drzwiczki po czym po kolei ostrożnie schodzili na dół po drabinie. Pierwszy zszedł Zura. Wyciągnął z rękawa latarkę, po czym zapalając ją rzekł:
-To jest chyba ich laboratorium.
-Na to wygląda-powiedział Shinpachi schodząc po drabinie jako drugi.
-Łał!-krzyknęła niebieskooka skacząc z góry na okularnika jakby nie wiedziała do czego służy drabina i dodała siedząc na nim:
-Jak tu strasznie i dziwnie!
-To mi wcale nie wygląda na szczepionki jak to mówili w plotkach.-oświadczył długowłosy, patrząc na dziwne stwory, które 'kisiły' się w szklanych akwariach o wielkości około 2m x 2m. Pojemniki stały jeden przy drugim. W każdym były stwory zbliżone NIECO do człowieka. Tylko NIECO, ponieważ szczęka, pazury i kończyny wyglądały co najmniej na maszyny do zabijania. Każdy potwór wyglądał nieco inaczej chociaż każdy miał takie same cechy główne. Widać było, że większość z nich to dorosłe osobniki ale były w śród nich także dzieci.
-Co jeśli Gin-chan został zaatakowany przez takie coś?-spytała smutno rudowłosa.
Nikt jej nie odpowiedział, gdyż nie wiedzieli co powiedzieć. Cała trójka szła dalej mijając akwaria oraz kolumny zdobione freskami. Przedstawiały chyba każdy żywy organizm jaki istniał na tym świecie. Słupów było pełno, a każdy przedstawiał co najmniej z 50 postaci. Po długiej i męczącej podróży przez wielkie pomieszczenie, zmęczona Kagura oparła się o jedną z kolumn i powiedziała:
-Stąd chyba niema wyjścia! Zróbmy sobie przerwę.
Gdy tylko dokończyła ostatni wyraz, kolumna na której się opierała zaczęła pękać. Dziewczyna odsunęła się i spojrzała na towarzyszy, którzy wściekle na nią patrzyli. Słup pękł całkowicie, zawalając sufit. Każdy z nich zaczął uciekać. Shinpachi i Zura cofnęli się za siebie i uciekali a Kagura biegła w przeciwną stronę, przed siebie. Kiedy sytuacja się uspokoiła i dym opadł, dziewczyna zorientowała się, że jest sama. Spadające kamienie utworzyły 'mur' oddzielając ich od siebie.
-Słyszycie mnie?! Zura, Shinpachi! Hej! Chłopaki!!!-krzyczała z całych sił ale nikt jej nie odpowiedział. Postanowiła iść dalej sama i odnaleźć resztę, gdyż próba zniszczenia owego 'muru' mogłaby skończyć się dalszym pękaniem ścian i sufitu.''Może znajdę Gin-chana?''-myślała Kagura.
***
-I co teraz zrobimy?-spytał okularnik opatrując zranioną, prawą nogę Zury, którą prawdopodobnie przeciął spadający kamień.
-Musimy znaleźć wyjście z tego laboratorium i odnaleźć rodzinę dziewczynki.
-Czy nie lepiej było by znaleźć najpierw Gin-sana i Kagure-chan?
-Gintoki i szef(Zura tak nazywa Kagure) poradzą sobie.
-Powinniśmy ich odnaleźć i razem zaatakować amanto jeśli tu są. Sami nie damy rady! Zraniony samuraj terrorysta i ja, chłopak który nie potrafi nawet dobrze walczyć!? To się nie może udać!
-Może masz racje...odpocznijmy tutaj a potem wyruszymy na poszukiwania.
-Tak!-powiedział zadowolony Shinpachi zawiązując ostatni supeł na opatrunku Katsury.
***
-Cholera...gdzie ja jestem? Co to za miejsce?-mówił do siebie cicho srebrnowłosy próbując otworzyć szerzej oczy. Czuł się jakby ,ktoś go obudził ze 100 letniego snu. Ledwo mógł ruszyć palcem i językiem. Nic nie czuł. Po jakimś czasie kiedy doszedł do siebie, zauważył że jest związany liną. Próbował się uwolnić ale nic z tego. Zaczął rozglądać się po pomieszczeniu, w którym był zamknięty. Ściany niegdyś białe, teraz są szare jak popiół. Jedynym źródłem światła była świeca paląca się na środku pokoju. Stała na podłodze. W kątach pokoju było bardzo ciemno. Nagle usłyszał głos kobiety, który mówił:
-Chcesz żyć? Pewnie, że chcesz. Ludzkie istnienie jest bardzo kruche i delikatne. Obojętnie co zrobisz i tak umrzesz. Mam dla ciebie grę. Chcesz zagrać w grę śmierci?
-Kim jesteś?!-spytał krzycząc zbulwersowany Gintoki.
-Wiem, że i tak zagrasz. Ludzie zawsze wybierają grę, choćby mieli tylko 1% szans na wyjście z niej żywym.-odpowiedziała ignorując jego pytanie.
-Jaka znowu gra?
-Masz 30 minut. Jeśli nie zdążysz zginiesz.
-Na co 30 minut?!
-Świeczka wypali się w ciągu 30 minut, a gdy to się stanie zapadnie mrok, a wtedy słudzy ciemności wynurzą się z odmętów czerni i zabiją cię.
-To są jakieś żarty?! Co mam zrobić żeby ci słudzy mnie nie zabili?!-krzyczał tracąc cierpliwość.
-Zagramy w chowanego.-usłyszał inny głos, tym razem dziecięcy.
-Chowanego...?
-Ty gonisz. Znajdź mnie a wtedy powiem ci moje imię. Gdy je usłyszysz musisz zgasić świeczkę. Inaczej umrzesz.
-Co to za chora zabawa?! Wypuśćcie mnie stąd!
-Musisz chodzić ze świeczką bo inaczej zgaszę ci ją. A wtedy zabawa się skończy i ja wygram.
-A co jeśli odmówię zabawy ?
-Nie da się odmówić-powiedziało dziecko smutnym głosem-wtedy umrzesz. Świeczka zgaśnie i to będzie koniec zabawy. Wolisz spróbować przeżyć czy po prostu się poddać?
-Co będzie jeśli wygram?-spytał Gintoki zgadzając się mimowolnie na zabawę.
-Spotka cię wielki zaszczyt. Tylko jeden człowiek wygrał i go doświadczył. A wiesz co jest najlepsze w tej grze? Możesz zatańczyć ze śmiercią...hihihih~
W tej chwili z Gintokiego zsunęły się liny, a w pokoju zrobiło się jeszcze chłodniej. W ścianie na przeciwko srebrnowłosego pojawiły się drzwi bez klamki.
-Policz do siedmiu z zamkniętymi oczyma a klamka się pojawi, a wtedy zacznie się zabawa.
-Czemu do siedmiu, a nie do dziesięciu?
-Musisz wyliczyć grzechy główne, które spowodowały nasze cierpienia tutaj...zaczynaj hihihihi~.
-Co za chore zasady! I jakie cierpienia...? Dobra, zaczynam! Raz-pycha, dwa-chciwość, trzy-nieczystość, cztery-zazdrość, pięć-nieumiarkowanie, sześć-gniew,siedem-lenistwo...szukam!
Tak jak mówiło dziecko, na drzwiach pojawiła się klamka. Mężczyzna podszedł do świeczki i podniósł ją. Był na niej napis ''Sakata Gintoki''. Przestraszył się lekko. Skąd znają jego imię? Podszedł do drzwi i złapał klamkę, która ku jego zdziwieniu była mokra. Zaświecił świeczką i zobaczył krew.
-To pewnie tego dzieciaka...I tak mi się opłaciło łażenie do takich miejsc! Nigdy więcej!
Złapał ponownie klamkę i już chciał otworzyć drzwi ale poczuł silne kłucie w lewym boku. Zsunął z ramienia swoją Yukate i podwiną górną część kostiumu odsłaniając swój umięśniony brzuch. Zobaczył lekko krwawiącą bliznę, która wyglądała jak rana zadana kataną. Przypomniało mu się jak stracił przytomność gdy ktoś go przebił na wylot jakimś ostrym przedmiotem. Ale jak to możliwe, że w tak krótkim czasie taka głęboka i poważna rana się już zabliźniła? Coś tu jest nie tak. Albo on spał więcej niż przypuszczał, albo naprawdę dziwne rzeczy się tu dzieją. Z powrotem zarzucił na ramię Yukate i otworzył drzwi rozmyślając co stało się z jego przyjaciółmi.Wyszedł z pokoju i zobaczył długi, ciemny, szpitalny korytarz. Paliła się tylko co czwarta lub piąta lampa, które co chwilę gasły i zapalały się. Ściany były całe podrapane i brudne a podłoga dziurawa. Samuraj ostrożnie ruszył na przód. Gdy tylko stawał pod lampą, ta od razu gasła, a korytarz zdawał się być coraz dłuższy.
-Hehe, no oczywiście. Zawsze tak jest w horrorach, a potem główny bohater jest zabijany przez jakąś nie uczesaną dziewczynkę w podartej koszuli nocnej!-powiedział pocąc się.
Gdy to powiedział wszystkie światła zgasły, a jedynym co ratowało go przed ciemnością była świeca.
-Ja się zabiję!-wykrzyczał i zaczął biec wystraszony na koniec korytarza, zasłaniając ogień by nie zgasł. Nagle poczuł jak coś łapię go za włosy i odwraca siłą do tyłu. Odwrócił się szarpiąc, a widok który zobaczył sprawił, że zaczął krzyczeć ze strachu. Zobaczył twarz wisielca. Była cała sina a uszy i nos zaczynały już gnić.
-Mówiłeś coś o samobójstwie? Ja się już zabiłem, teraz Ty.-powiedział do Gina z uśmiechem na gnijącej twarzy. Martwy mężczyzna złapał go za szyję i podniósł do góry. Shiroyasha wyjął swój drewniany miecz i z zamiarem zaatakowania zamachnął się, po czym przeciął go. Tak mu się zdawało, ale ku jego zdziwieniu przed nim już nikogo nie było. Usłyszał znajomy głos dziecka mówiącego:
-Pilnuj świeczki hihihihi~.
Spojrzał na swoją rękę i zobaczył, że zamiast świeczki trzyma podpalony patyk, który jest już do połowy spalony.Wtedy przypomniała mu się jedna z zasad gry w chowanego. Jest 'baza' do której chowający się musi dotrzeć by wygrać. A okazuje się, że w tym przypadku to świeca jest 'bazą'...
-O cholera...!
-Fujj! Jak ci nie wstyd okularniku!-krzyczała Kagura zatykając dłonią nos.
-Ej, ale o co Ci chodzi Kagura-chan?
-Pierdzi i jeszcze się pyta o co chodzi!
-Ale mi nie o to chodziło!
-Zamilcz! Nie zadajemy się z takimi jak on, prawda Gin-chan?(cisza) Hej, Gin-chan?
Wszyscy czworo spojrzeli za siebie, na miejsce w którym powinna być piąta osoba. Jedyne co zobaczyli to ciemność.
-Hej, facecie z naturalną trwałą!-wołała go głośno Kagura.
-Ciszej Kagura-chan! Nie możemy pozwolić, żeby nas znaleźli..-mówił cicho okularnik, przykładając palec wskazujący do swoich ust.
-Pewnie się zgubił...nigdy nie grzeszył inteligencją.-powiedział Zura.
''Pójdę go poszukać a Wy idźcie dalej''-pokazała(albo może pokazał? O.o) tabliczkę z napisem Elizabeth.
-Jesteś pewna Elizabeth? To niebezpieczne.-spytał Shinpachi.
'Kaczka' odwróciła tabliczkę i ich oczom ukazał się napis:
''Dam sobie radę. Idźcie.''
-Moja krew! Chodźcie, mamy misję do wykonania!-powiedział z dumą w głosie patriota Joui.
Elizabeth zniknęła w ciemnościach,a oni szli dalej przez kręte korytarze. Kiedy tak wędrowali tracąc nadzieję, Kagura szepnęła okularnikowi do ucha:
-A co jeśli to przeze mnie Gin-chan zniknął? Chciał zamienić się ze mną miejscami, bo czuł, że za nami ktoś chodzi, a ja go okrzyczałam i się odwróciłam. Jestem taka głupia i okrutna...-powiedziała jak najciszej, z wielką troską w głosie.
-Nie martw się, to nie Twoja wina. Nigdy nie można mieć 100% pewności, że Gin-san mówi na poważnie. A po za tym jest silnym samurajem i na pewno da sobie rade.
-Tak myślisz?-spytała Kagura smutno.
-Oczywiście, że tak. Obojętnie czy się zgubił, czy ktoś Go porwał, On i tak da sobie radę.-odpowiedział z uśmiechem na ustach.
Szli tak dalej przez 15 min w nieznane. Niebieskookiej przez rozmowę z przyjacielem zrobiło się lżej na sercu. Nabrała nadziei, że wszystko będzie dobrze i, że wszystko się uda.
-Czekajcie!-powiedział lekko podnosząc głos Katsura-zobaczcie.
-Kagura i Shinpachi spojrzeli na miejsce na podłodze wskazane palcem przez Zure.
-To jakieś drzwiczki?-spytał brązowooki.
-Jakieś sekretne przejście!-powiedziała jego rudowłosa przyjaciółka.
Otworzyli drzwiczki po czym po kolei ostrożnie schodzili na dół po drabinie. Pierwszy zszedł Zura. Wyciągnął z rękawa latarkę, po czym zapalając ją rzekł:
-To jest chyba ich laboratorium.
-Na to wygląda-powiedział Shinpachi schodząc po drabinie jako drugi.
-Łał!-krzyknęła niebieskooka skacząc z góry na okularnika jakby nie wiedziała do czego służy drabina i dodała siedząc na nim:
-Jak tu strasznie i dziwnie!
-To mi wcale nie wygląda na szczepionki jak to mówili w plotkach.-oświadczył długowłosy, patrząc na dziwne stwory, które 'kisiły' się w szklanych akwariach o wielkości około 2m x 2m. Pojemniki stały jeden przy drugim. W każdym były stwory zbliżone NIECO do człowieka. Tylko NIECO, ponieważ szczęka, pazury i kończyny wyglądały co najmniej na maszyny do zabijania. Każdy potwór wyglądał nieco inaczej chociaż każdy miał takie same cechy główne. Widać było, że większość z nich to dorosłe osobniki ale były w śród nich także dzieci.
-Co jeśli Gin-chan został zaatakowany przez takie coś?-spytała smutno rudowłosa.
Nikt jej nie odpowiedział, gdyż nie wiedzieli co powiedzieć. Cała trójka szła dalej mijając akwaria oraz kolumny zdobione freskami. Przedstawiały chyba każdy żywy organizm jaki istniał na tym świecie. Słupów było pełno, a każdy przedstawiał co najmniej z 50 postaci. Po długiej i męczącej podróży przez wielkie pomieszczenie, zmęczona Kagura oparła się o jedną z kolumn i powiedziała:
-Stąd chyba niema wyjścia! Zróbmy sobie przerwę.
Gdy tylko dokończyła ostatni wyraz, kolumna na której się opierała zaczęła pękać. Dziewczyna odsunęła się i spojrzała na towarzyszy, którzy wściekle na nią patrzyli. Słup pękł całkowicie, zawalając sufit. Każdy z nich zaczął uciekać. Shinpachi i Zura cofnęli się za siebie i uciekali a Kagura biegła w przeciwną stronę, przed siebie. Kiedy sytuacja się uspokoiła i dym opadł, dziewczyna zorientowała się, że jest sama. Spadające kamienie utworzyły 'mur' oddzielając ich od siebie.
-Słyszycie mnie?! Zura, Shinpachi! Hej! Chłopaki!!!-krzyczała z całych sił ale nikt jej nie odpowiedział. Postanowiła iść dalej sama i odnaleźć resztę, gdyż próba zniszczenia owego 'muru' mogłaby skończyć się dalszym pękaniem ścian i sufitu.''Może znajdę Gin-chana?''-myślała Kagura.
***
-I co teraz zrobimy?-spytał okularnik opatrując zranioną, prawą nogę Zury, którą prawdopodobnie przeciął spadający kamień.
-Musimy znaleźć wyjście z tego laboratorium i odnaleźć rodzinę dziewczynki.
-Czy nie lepiej było by znaleźć najpierw Gin-sana i Kagure-chan?
-Gintoki i szef(Zura tak nazywa Kagure) poradzą sobie.
-Powinniśmy ich odnaleźć i razem zaatakować amanto jeśli tu są. Sami nie damy rady! Zraniony samuraj terrorysta i ja, chłopak który nie potrafi nawet dobrze walczyć!? To się nie może udać!
-Może masz racje...odpocznijmy tutaj a potem wyruszymy na poszukiwania.
-Tak!-powiedział zadowolony Shinpachi zawiązując ostatni supeł na opatrunku Katsury.
***
-Cholera...gdzie ja jestem? Co to za miejsce?-mówił do siebie cicho srebrnowłosy próbując otworzyć szerzej oczy. Czuł się jakby ,ktoś go obudził ze 100 letniego snu. Ledwo mógł ruszyć palcem i językiem. Nic nie czuł. Po jakimś czasie kiedy doszedł do siebie, zauważył że jest związany liną. Próbował się uwolnić ale nic z tego. Zaczął rozglądać się po pomieszczeniu, w którym był zamknięty. Ściany niegdyś białe, teraz są szare jak popiół. Jedynym źródłem światła była świeca paląca się na środku pokoju. Stała na podłodze. W kątach pokoju było bardzo ciemno. Nagle usłyszał głos kobiety, który mówił:
-Chcesz żyć? Pewnie, że chcesz. Ludzkie istnienie jest bardzo kruche i delikatne. Obojętnie co zrobisz i tak umrzesz. Mam dla ciebie grę. Chcesz zagrać w grę śmierci?
-Kim jesteś?!-spytał krzycząc zbulwersowany Gintoki.
-Wiem, że i tak zagrasz. Ludzie zawsze wybierają grę, choćby mieli tylko 1% szans na wyjście z niej żywym.-odpowiedziała ignorując jego pytanie.
-Jaka znowu gra?
-Masz 30 minut. Jeśli nie zdążysz zginiesz.
-Na co 30 minut?!
-Świeczka wypali się w ciągu 30 minut, a gdy to się stanie zapadnie mrok, a wtedy słudzy ciemności wynurzą się z odmętów czerni i zabiją cię.
-To są jakieś żarty?! Co mam zrobić żeby ci słudzy mnie nie zabili?!-krzyczał tracąc cierpliwość.
-Zagramy w chowanego.-usłyszał inny głos, tym razem dziecięcy.
-Chowanego...?
-Ty gonisz. Znajdź mnie a wtedy powiem ci moje imię. Gdy je usłyszysz musisz zgasić świeczkę. Inaczej umrzesz.
-Co to za chora zabawa?! Wypuśćcie mnie stąd!
-Musisz chodzić ze świeczką bo inaczej zgaszę ci ją. A wtedy zabawa się skończy i ja wygram.
-A co jeśli odmówię zabawy ?
-Nie da się odmówić-powiedziało dziecko smutnym głosem-wtedy umrzesz. Świeczka zgaśnie i to będzie koniec zabawy. Wolisz spróbować przeżyć czy po prostu się poddać?
-Co będzie jeśli wygram?-spytał Gintoki zgadzając się mimowolnie na zabawę.
-Spotka cię wielki zaszczyt. Tylko jeden człowiek wygrał i go doświadczył. A wiesz co jest najlepsze w tej grze? Możesz zatańczyć ze śmiercią...hihihih~
W tej chwili z Gintokiego zsunęły się liny, a w pokoju zrobiło się jeszcze chłodniej. W ścianie na przeciwko srebrnowłosego pojawiły się drzwi bez klamki.
-Policz do siedmiu z zamkniętymi oczyma a klamka się pojawi, a wtedy zacznie się zabawa.
-Czemu do siedmiu, a nie do dziesięciu?
-Musisz wyliczyć grzechy główne, które spowodowały nasze cierpienia tutaj...zaczynaj hihihihi~.
-Co za chore zasady! I jakie cierpienia...? Dobra, zaczynam! Raz-pycha, dwa-chciwość, trzy-nieczystość, cztery-zazdrość, pięć-nieumiarkowanie, sześć-gniew,siedem-lenistwo...szukam!
Tak jak mówiło dziecko, na drzwiach pojawiła się klamka. Mężczyzna podszedł do świeczki i podniósł ją. Był na niej napis ''Sakata Gintoki''. Przestraszył się lekko. Skąd znają jego imię? Podszedł do drzwi i złapał klamkę, która ku jego zdziwieniu była mokra. Zaświecił świeczką i zobaczył krew.
-To pewnie tego dzieciaka...I tak mi się opłaciło łażenie do takich miejsc! Nigdy więcej!
Złapał ponownie klamkę i już chciał otworzyć drzwi ale poczuł silne kłucie w lewym boku. Zsunął z ramienia swoją Yukate i podwiną górną część kostiumu odsłaniając swój umięśniony brzuch. Zobaczył lekko krwawiącą bliznę, która wyglądała jak rana zadana kataną. Przypomniało mu się jak stracił przytomność gdy ktoś go przebił na wylot jakimś ostrym przedmiotem. Ale jak to możliwe, że w tak krótkim czasie taka głęboka i poważna rana się już zabliźniła? Coś tu jest nie tak. Albo on spał więcej niż przypuszczał, albo naprawdę dziwne rzeczy się tu dzieją. Z powrotem zarzucił na ramię Yukate i otworzył drzwi rozmyślając co stało się z jego przyjaciółmi.Wyszedł z pokoju i zobaczył długi, ciemny, szpitalny korytarz. Paliła się tylko co czwarta lub piąta lampa, które co chwilę gasły i zapalały się. Ściany były całe podrapane i brudne a podłoga dziurawa. Samuraj ostrożnie ruszył na przód. Gdy tylko stawał pod lampą, ta od razu gasła, a korytarz zdawał się być coraz dłuższy.
-Hehe, no oczywiście. Zawsze tak jest w horrorach, a potem główny bohater jest zabijany przez jakąś nie uczesaną dziewczynkę w podartej koszuli nocnej!-powiedział pocąc się.
Gdy to powiedział wszystkie światła zgasły, a jedynym co ratowało go przed ciemnością była świeca.
-Ja się zabiję!-wykrzyczał i zaczął biec wystraszony na koniec korytarza, zasłaniając ogień by nie zgasł. Nagle poczuł jak coś łapię go za włosy i odwraca siłą do tyłu. Odwrócił się szarpiąc, a widok który zobaczył sprawił, że zaczął krzyczeć ze strachu. Zobaczył twarz wisielca. Była cała sina a uszy i nos zaczynały już gnić.
-Mówiłeś coś o samobójstwie? Ja się już zabiłem, teraz Ty.-powiedział do Gina z uśmiechem na gnijącej twarzy. Martwy mężczyzna złapał go za szyję i podniósł do góry. Shiroyasha wyjął swój drewniany miecz i z zamiarem zaatakowania zamachnął się, po czym przeciął go. Tak mu się zdawało, ale ku jego zdziwieniu przed nim już nikogo nie było. Usłyszał znajomy głos dziecka mówiącego:
-Pilnuj świeczki hihihihi~.
Spojrzał na swoją rękę i zobaczył, że zamiast świeczki trzyma podpalony patyk, który jest już do połowy spalony.Wtedy przypomniała mu się jedna z zasad gry w chowanego. Jest 'baza' do której chowający się musi dotrzeć by wygrać. A okazuje się, że w tym przypadku to świeca jest 'bazą'...
-O cholera...!
piątek, 12 lipca 2013
Piwnice są niebezpieczne
-To Twój pokój.-powiedział Shinpachi pokazując Tsubaki jej pokój.
-Dziękuje...Mam spać tu zupełnie sama...?-spytała cicho dziewczynka.
-Nie chcesz spać sama? Mogę spytać Kagure-chan czy będzie mogła z Tobą spać.
-Spytałbyś?
-Dobrze, zaraz wracam.-powiedział uśmiechając się lekko.
Okularnik poszedł do Kagury, która bawiła się ze swoim jedynym zwierzątkiem, które jest tak silne, że niebieskooka nie musi się martwić, czy go przypadkiem nie zabije. Poszedł do niej, uważając na Sadaharu i spytał czy będzie spała razem z Tsubaki.
-Pewnie, że mogę! Powiedz jej, że zaraz do Niej pójdę tylko się najpierw wykąpię, dobrze?
Chłopak skinął głową i poszedł do fiołkowookiej i wszystko jej powiedział.
Było już po 23 , więc wszyscy już szykowali się do spania oprócz Niego. Siedział na krześle i myślał. Często tak robił, ale nikt tego nigdy nie zauważył. Siedział i myślał o tym co było i będzie. O swojej smutnej przeszłości, która ciągle mu się śniła nie dając o niej zapomnieć. Zawsze budził się z koszmaru spocony i zdyszany jakby to wcale mu się nie śniło. Zawsze to samo. Krew. Pełno krwi i ciał. Wszędzie kruki i padlinożerne zwierzęta. A on -mały chłopiec- stoi pośród tego wszystkiego. Gdzieniegdzie słychać cichy płacz umierającego, skomlenie zranionego. On stoi. Stoi i patrzy. Nie przeraża go to, przecież to było jedyne co widział odkąd tylko pamiętał. Coś jednak jest nie tak. Zbyt cicho. Nagle coś złapało chłopca za nogę, wynurzając się spod ziemi. Mały srebrnowłosy upadł. Wszyscy zmarli wstają i idą w jego stronę. On nie może się ruszyć bo ta ręka wciąż go trzyma tak mocno, że z jego nogi zaczyna sączyć się krew. Zawszę go rozszarpywali ale ostatni sen był inny. Ktoś go uratował. Otoczony światłem człowiek z długimi jasnobrązowymi włosami, które zasłaniały twarz tak, że było widać tylko jego uśmiech. Ożywieni rozpadali się na kawałki. Mężczyzna wyciągnął rękę do chłopca dalej się łagodnie uśmiechając. Chłopiec złapał jego wyciągniętą rękę. I w tym momencie się obudził. Zawsze umierał ale teraz było inaczej. Zastanawiał się nadal siedząc w milczeniu, co to mogło znaczyć? Dlaczego uratował go akurat On? Czemu się uśmiechał? Czemu tam był Shouyo-sensei?!
***
-Kagura-chan...? Nie mogę zasnąć...-powiedziała Tsubaki.
-To licz owce.
-Ale to mi nigdy nie pomaga. A po za tym to przez to, że boję się burzy i ciemności.
-Burza wcale nie jest straszna! Niektórzy mówią, że burza jest ucieleśnieniem naszych uczuć. Deszcz to łzy ludzi, którzy boją się płakać. Pioruny to nasza złość, której nie mamy jak z siebie wyrzucić.
-Nigdy tak o tym nie myślałam...a ciemność?
-Hmyy...też się jej kiedyś bałam. Ale wiesz? Pewien człowiek mi coś uświadomił. Ciemność nie zawsze oznacza zło a jasność dobro. Ciemność to miejsce, w którym nie ma nikogo, który mógłby tam zaprowadzić światło. Więc Ty Tsubaki-chan, musisz zaprowadzić tam światło swoim uśmiechem.
-Łał...Kto Ci to powiedział?
Kagura posmutniała ale dalej się uśmiechała.
-Kiedyś powiedział mi to mój...mój brat, Kamui...
***
Następnego dnia kiedy wszyscy już zjedli śniadanie, Gintoki ziewając, spytał się Tsubaki co myśli o tym, żeby ona poszła do Starej Baby a on razem z resztą Yorozuyi pójdzie szukać jej rodziny.
-Ale ja chcę iść z Wami Onii-chan!!!- krzyczała smutna dziewczynka.
-To zbyt niebezpieczne, nie ma mowy.-powiedział stanowczo Shinpachi.
-Nie martw się, na pewno ich znajdziemy!-pocieszyła ją Kagura.
-Dobra, to ja zaprowadzę ją do Starej Baby, a Wy się przygotujecie. Zaraz idziemy szukać tych amanto.
Gintoki zszedł z Tsubaki do sklepu z przekąskami Otose. Zanim otworzył drzwi dziewczynka złapała go za rękę i spojrzała na niego.
-Nie martw się, obiecuję, że ich znajdę i sprowadzę całych i zdrowych.-zapewnił czarnowłosą, uśmiechając się.
***
Yorozuya szła ulicą i pytała każdą napotkaną osobę czy wiedzą coś o tamtych amanto. Nikt nic niestety nie wiedział.
-Zura by się przydał...ma znajomości i wszystko wie.-powiedziała zmęczona Kagura idąc pod swoim fioletowym parasolem, gdyż od rana słońce mocno świeciło.
-Tego głupka nigdy jeszcze nie udało mi się znaleźć w normalny sposób. Trzeba go nazywać ciągle 'Zura' to sam przylezie.-stwierdził dziwnym głosem Gin.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura!
-Uderz w stół a nożyce się odezwą...-szepnął srebrnowłosy.
-Moi ludzie dowiedzieli się, że co jakiś czas zmieniają swoje kryjówki. Teraz mogą być w jednej z 2 baz.-powiadomił ich czarnowłosy stojąc koło swojej 'kaczki'.
-Gdzie są te bazy?-spytał okularnik.
-Jedna jest w opuszczonym szpitalu a druga w starym schronie po drugiej stronie miasta. Najbardziej prawdopodobnym miejscem, w którym mogą być amanto jest właśnie szpital.
-Same straszne miejsca! Nie mogli się ukryć w jakiejś opuszczonej fabryce czekolady?! To może wyślemy tam Zure? Jeśli tam jest coś strasznego to najpierw zeżre Jego!-rozpaczał samuraj.
-No to postanowione! Idziemy do szpitala!-krzyknęła podekscytowana rudowłosa dziewczyna.
-Oi, czy ktoś mnie w ogóle słucha? Hej! Czekajcie na mnie!
Po długiej wędrówce, w końcu dotarli na miejsce. Wszędzie była straż. To był wystarczający dowód na to, że coś jest w środku. Prześlizgnęli się przed ochroną bez zbędnych ofiar i wspięli się na dach po rynnie. Kiedy weszli do środka przez drzwi na dachu, nie zauważyli nikogo. Nic tam nie było oprócz starych, zniszczonych i pękających ścian i porozrzucanych sprzętów lekarskich. Nic nie wskazywało na to, że tam może być jeszcze ktoś żywy. Schodzili skradając się na coraz niższe piętra ale nikogo nie było.
-Hej, Zura. Jesteś pewny, że tu jest coś co nie jest zbłąkaną duszą?-spytał drżąc ze strachu, przerażony Sakata.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura! I jestem pewien na 100%! Chodźmy do piwnicy.-rzekł Zura (przepraszam, Katsura XD).
Ruszył z miejsca a za nim ustawili się w rządku po kolei Elizabeth, Shinpachi, Kagura i srebrnowłosy. Kiedy otworzyli duże drzwi od piwnicy wytrychem Gin spytał się Kagury:
-Może zamienimy się miejscami co? Mam dziwne wrażenie, że coś za mną chodzi i ...
-Uspokój się Gin-chan! Nie zachowuj się jak dzieciak, który boi się dotknąć żaby na teście odwagi!-skarciła do Kagura dziwnym porównaniem po czym odwróciła się do niego plecami.
Nikt oprócz samuraja tego nie czuł. Ktoś naprawdę za nimi chodził. Ktoś lub Coś. Kiedy przemierzali kręte i ciemne korytarze, uczucie to nie dawało mu spokoju. Nagle coś mignęło mu przed oczyma.
-Cholera, co to było!?-powiedział sam do siebie tak cicho, że nikt go nie ułyszał.
Zatrzymał się i patrzył za siebie. Jego towarzysze tego nie zauważyli i oddalali się od szefa Yorozuyi coraz bardziej. Gintoki nagle poczuł dziwne ciepło w okolicach brzucha. Złapał się za lewy bok i poczuł coś zimnego i twardego. Naokoło tego przedmiotu poczuł ciepłą ciecz. Wszystko mazało mu się przed oczyma. Widział tylko plecy oddalających się od niego przyjaciół. Ktoś złapał go za kołnierz i przewrócił delikatnie. On nic nie mógł zrobić. Zabrakło mu sił. Dziwny przedmiot został wyciągnięty szybkim ruchem zadając wielki ból. Zwinnymi rękoma ktoś związał Gintokiemu ręce i nogi i zakleił mu usta taśmą. Wszystko działo się szybko ale wydawało mu się, że dzieje się to bardzo długo i powoli. Teraz już mniej delikatnie złapano go znowu za kołnierz i ciągnięto po ziemi. Sakata patrzył na znikających za rogiem przyjaciół. Chciał ich ostrzec ale stracił przytomność.
-Dziękuje...Mam spać tu zupełnie sama...?-spytała cicho dziewczynka.
-Nie chcesz spać sama? Mogę spytać Kagure-chan czy będzie mogła z Tobą spać.
-Spytałbyś?
-Dobrze, zaraz wracam.-powiedział uśmiechając się lekko.
Okularnik poszedł do Kagury, która bawiła się ze swoim jedynym zwierzątkiem, które jest tak silne, że niebieskooka nie musi się martwić, czy go przypadkiem nie zabije. Poszedł do niej, uważając na Sadaharu i spytał czy będzie spała razem z Tsubaki.
-Pewnie, że mogę! Powiedz jej, że zaraz do Niej pójdę tylko się najpierw wykąpię, dobrze?
Chłopak skinął głową i poszedł do fiołkowookiej i wszystko jej powiedział.
Było już po 23 , więc wszyscy już szykowali się do spania oprócz Niego. Siedział na krześle i myślał. Często tak robił, ale nikt tego nigdy nie zauważył. Siedział i myślał o tym co było i będzie. O swojej smutnej przeszłości, która ciągle mu się śniła nie dając o niej zapomnieć. Zawsze budził się z koszmaru spocony i zdyszany jakby to wcale mu się nie śniło. Zawsze to samo. Krew. Pełno krwi i ciał. Wszędzie kruki i padlinożerne zwierzęta. A on -mały chłopiec- stoi pośród tego wszystkiego. Gdzieniegdzie słychać cichy płacz umierającego, skomlenie zranionego. On stoi. Stoi i patrzy. Nie przeraża go to, przecież to było jedyne co widział odkąd tylko pamiętał. Coś jednak jest nie tak. Zbyt cicho. Nagle coś złapało chłopca za nogę, wynurzając się spod ziemi. Mały srebrnowłosy upadł. Wszyscy zmarli wstają i idą w jego stronę. On nie może się ruszyć bo ta ręka wciąż go trzyma tak mocno, że z jego nogi zaczyna sączyć się krew. Zawszę go rozszarpywali ale ostatni sen był inny. Ktoś go uratował. Otoczony światłem człowiek z długimi jasnobrązowymi włosami, które zasłaniały twarz tak, że było widać tylko jego uśmiech. Ożywieni rozpadali się na kawałki. Mężczyzna wyciągnął rękę do chłopca dalej się łagodnie uśmiechając. Chłopiec złapał jego wyciągniętą rękę. I w tym momencie się obudził. Zawsze umierał ale teraz było inaczej. Zastanawiał się nadal siedząc w milczeniu, co to mogło znaczyć? Dlaczego uratował go akurat On? Czemu się uśmiechał? Czemu tam był Shouyo-sensei?!
***
-Kagura-chan...? Nie mogę zasnąć...-powiedziała Tsubaki.
-To licz owce.
-Ale to mi nigdy nie pomaga. A po za tym to przez to, że boję się burzy i ciemności.
-Burza wcale nie jest straszna! Niektórzy mówią, że burza jest ucieleśnieniem naszych uczuć. Deszcz to łzy ludzi, którzy boją się płakać. Pioruny to nasza złość, której nie mamy jak z siebie wyrzucić.
-Nigdy tak o tym nie myślałam...a ciemność?
-Hmyy...też się jej kiedyś bałam. Ale wiesz? Pewien człowiek mi coś uświadomił. Ciemność nie zawsze oznacza zło a jasność dobro. Ciemność to miejsce, w którym nie ma nikogo, który mógłby tam zaprowadzić światło. Więc Ty Tsubaki-chan, musisz zaprowadzić tam światło swoim uśmiechem.
-Łał...Kto Ci to powiedział?
Kagura posmutniała ale dalej się uśmiechała.
-Kiedyś powiedział mi to mój...mój brat, Kamui...
***
Następnego dnia kiedy wszyscy już zjedli śniadanie, Gintoki ziewając, spytał się Tsubaki co myśli o tym, żeby ona poszła do Starej Baby a on razem z resztą Yorozuyi pójdzie szukać jej rodziny.
-Ale ja chcę iść z Wami Onii-chan!!!- krzyczała smutna dziewczynka.
-To zbyt niebezpieczne, nie ma mowy.-powiedział stanowczo Shinpachi.
-Nie martw się, na pewno ich znajdziemy!-pocieszyła ją Kagura.
-Dobra, to ja zaprowadzę ją do Starej Baby, a Wy się przygotujecie. Zaraz idziemy szukać tych amanto.
Gintoki zszedł z Tsubaki do sklepu z przekąskami Otose. Zanim otworzył drzwi dziewczynka złapała go za rękę i spojrzała na niego.
-Nie martw się, obiecuję, że ich znajdę i sprowadzę całych i zdrowych.-zapewnił czarnowłosą, uśmiechając się.
***
Yorozuya szła ulicą i pytała każdą napotkaną osobę czy wiedzą coś o tamtych amanto. Nikt nic niestety nie wiedział.
-Zura by się przydał...ma znajomości i wszystko wie.-powiedziała zmęczona Kagura idąc pod swoim fioletowym parasolem, gdyż od rana słońce mocno świeciło.
-Tego głupka nigdy jeszcze nie udało mi się znaleźć w normalny sposób. Trzeba go nazywać ciągle 'Zura' to sam przylezie.-stwierdził dziwnym głosem Gin.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura!
-Uderz w stół a nożyce się odezwą...-szepnął srebrnowłosy.
-Moi ludzie dowiedzieli się, że co jakiś czas zmieniają swoje kryjówki. Teraz mogą być w jednej z 2 baz.-powiadomił ich czarnowłosy stojąc koło swojej 'kaczki'.
-Gdzie są te bazy?-spytał okularnik.
-Jedna jest w opuszczonym szpitalu a druga w starym schronie po drugiej stronie miasta. Najbardziej prawdopodobnym miejscem, w którym mogą być amanto jest właśnie szpital.
-Same straszne miejsca! Nie mogli się ukryć w jakiejś opuszczonej fabryce czekolady?! To może wyślemy tam Zure? Jeśli tam jest coś strasznego to najpierw zeżre Jego!-rozpaczał samuraj.
-No to postanowione! Idziemy do szpitala!-krzyknęła podekscytowana rudowłosa dziewczyna.
-Oi, czy ktoś mnie w ogóle słucha? Hej! Czekajcie na mnie!
Po długiej wędrówce, w końcu dotarli na miejsce. Wszędzie była straż. To był wystarczający dowód na to, że coś jest w środku. Prześlizgnęli się przed ochroną bez zbędnych ofiar i wspięli się na dach po rynnie. Kiedy weszli do środka przez drzwi na dachu, nie zauważyli nikogo. Nic tam nie było oprócz starych, zniszczonych i pękających ścian i porozrzucanych sprzętów lekarskich. Nic nie wskazywało na to, że tam może być jeszcze ktoś żywy. Schodzili skradając się na coraz niższe piętra ale nikogo nie było.
-Hej, Zura. Jesteś pewny, że tu jest coś co nie jest zbłąkaną duszą?-spytał drżąc ze strachu, przerażony Sakata.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura! I jestem pewien na 100%! Chodźmy do piwnicy.-rzekł Zura (przepraszam, Katsura XD).
Ruszył z miejsca a za nim ustawili się w rządku po kolei Elizabeth, Shinpachi, Kagura i srebrnowłosy. Kiedy otworzyli duże drzwi od piwnicy wytrychem Gin spytał się Kagury:
-Może zamienimy się miejscami co? Mam dziwne wrażenie, że coś za mną chodzi i ...
-Uspokój się Gin-chan! Nie zachowuj się jak dzieciak, który boi się dotknąć żaby na teście odwagi!-skarciła do Kagura dziwnym porównaniem po czym odwróciła się do niego plecami.
Nikt oprócz samuraja tego nie czuł. Ktoś naprawdę za nimi chodził. Ktoś lub Coś. Kiedy przemierzali kręte i ciemne korytarze, uczucie to nie dawało mu spokoju. Nagle coś mignęło mu przed oczyma.
-Cholera, co to było!?-powiedział sam do siebie tak cicho, że nikt go nie ułyszał.
Zatrzymał się i patrzył za siebie. Jego towarzysze tego nie zauważyli i oddalali się od szefa Yorozuyi coraz bardziej. Gintoki nagle poczuł dziwne ciepło w okolicach brzucha. Złapał się za lewy bok i poczuł coś zimnego i twardego. Naokoło tego przedmiotu poczuł ciepłą ciecz. Wszystko mazało mu się przed oczyma. Widział tylko plecy oddalających się od niego przyjaciół. Ktoś złapał go za kołnierz i przewrócił delikatnie. On nic nie mógł zrobić. Zabrakło mu sił. Dziwny przedmiot został wyciągnięty szybkim ruchem zadając wielki ból. Zwinnymi rękoma ktoś związał Gintokiemu ręce i nogi i zakleił mu usta taśmą. Wszystko działo się szybko ale wydawało mu się, że dzieje się to bardzo długo i powoli. Teraz już mniej delikatnie złapano go znowu za kołnierz i ciągnięto po ziemi. Sakata patrzył na znikających za rogiem przyjaciół. Chciał ich ostrzec ale stracił przytomność.
wtorek, 2 lipca 2013
Mój brat Rikuo
-Już jestem!-krzyknął Gin wchodząc do domu.
-Co tam masz Gin-chan?-spytała niecierpliwie wiercąc się Kagura
-Ślepa jesteś czy co?!
-Hmyyy...Ubrania?
-Brawo geniuszu! Stara baba dała.-powiedział Sakata przewieszając ubrania przez ramię i klaszcząc w dłonie.
-Masz-dał ubrania czarnowłosej-zaraz przyjdzie Tama i pomoże ci się ubrać i umyć.
-Tama?-spytała dziewczynka.
-To taka jakby gospodynia. Jest robotem ale zachowuje się jak prawdziwy człowiek...Ach długa historia. A tak w ogóle jak masz na imię?
-Tsubaki.-powiedziała niemal szeptem.
-Opowiesz mi później o Tamie?-spytała o wiele bardziej śmielej.
-Dobrze, tak cię to interesuje?-spytał lekko zdziwiony Gintoki.
-Zawsze lubiłam długie historie i opowiadania! Lalkami też się interesuje a ona pewnie wygląda jak wielka lalka!-mówiła zafascynowana dziewczynka.
-No może trochę. Powiesz nam gdzie mieszkasz? Nie jesteś amanto prawda?-zapytał samuraj.
-Jestem człowiekiem i mieszkam DALEKO!-powiedziała kładąc spory nacisk na słowo 'daleko'.
-Aha...-chciał spytać czy wie jak to miejsce się chociaż nazywa ale w tej chwili przyszła Tama.
-Wzywałeś mnie Gintoki-sama?-powiedziała swoim robocim głosem.
-Jaka piękna! Taka piękna i słodka!-krzyczała jak zaczarowana dziewczynka.
-To dobrze czy źle?-spytał robot.
-Oczywiście, że dobrze!-odpowiedziała.
-Dobra, Tama mogłabyś coś dla mnie zrobić? Pomożesz Tsubaki się przebrać i wykąpać?
-Tak-powiedziała pchając lekko dziewczynę żeby poszła za nią.
Kiedy obie poszły do łazienki Gintoki usiadł na kanapie obok Kagury.
-Powiedziała coś?-przerwał ciszę czerwonooki.
-Powiedziała, że powie wszystko kiedy Ty wrócisz Gin-san.-odpowiedział zawiedziony Shinpachi.
-Dziwna jakaś-dodała rudowłosa.
-Shinpachi-kun zrobisz Tsubaki herbatę?-spytał srebrnowłosy.
Okularnik kiwną głową na znak, że idzie do kuchni.
-Co teraz zrobimy Gin-chan?-spytała smutna Kagura.
-Będziemy musieli jej jakoś pomóc.
Po 15 minutach Tama i Tsubaki wyszły z łazienki. Czarnowłosa wbiegła do pokoju, w którym siedziała yorozuya i wykrzyknęła:
-I jak wyglądam Onii-chan? Ładnie prawda?-spytała dziewczynka chodząc jak modelka po całym pomieszczeniu.
-Ładnie, ładnie. Opowiesz nam teraz dlaczego do nas przyszłaś?
Czarnowłosa nagle posmutniała. Usiadła na przeciwko Gintokiego, na miejsce gdzie siedział Shinpachi i już chciała się znowu rozpłakać, ale w ostatniej chwili się powstrzymała.
-Mój brat Rikuo ma 16 lat i opiekował się mną. Mój tata zmarł w wypadku kiedy miałam 3 latka, a moją mamę porwali jacyś źli ludzie i uwięzili gdzieś w tym mieście, jakiś rok temu. Rikuo powiedział mi, żebym została w domu a on sam pójdzie uratować mamę. Powiedział też, że jak nie wróci w ciągu tygodnia, mam przyjechać do Edo o pójść do ludzi, którzy nazywają się Yorozuya Gin-chana.
-Jak tu przyjechałaś?-spytał srebrnowłosy.
-Połowę drogi przejechałam na moim koniku, którego ktoś mi później ukradł. Połowę drugiej połowy na rowerze, który znalazłam i się popsuł a resztę pieszo.
Kiedy Shinpachi przyszedł, postawił herbatę na stole przed Tsubaki i usiadł koło Kagury. Była już dość późna godzina, a na dworze robiło się coraz ciemniej. Z czasem deszcz przerodził się w silną burzę z piorunami. Zerwał się silny wicher, który porywał ludziom parasolki i siatki z zakupami. Wszyscy siedzieli w ciszy. Każdy myślał o tym, kto mógłby być tymi porywaczami, oraz o tym skąd ten Rikuo wiedział o najemnikach w Edo skoro podobno mieszkają tak daleko? Czyżby byli aż tak słowni?
-A skąd wiedziałaś gdzie nas znaleźć? Edo jest dużym miastem.-spytała Kagura.
-I jak w ogóle wiedziałaś jak tu dojechać?-spytał również Gin.
-Braciszek narysował i dał mi mapę z narysowaną drogą, którą powinnam iść żeby się dostać do tego miasta. Kiedy już tu dotarłam pytałam się ludzi gdzie Was znaleźć i tak tu trafiłam.-opowiedziała fiołkowooka dziewczynka.
-Podróż pewnie musiała być długa i męcząca prawda?-spytał troskliwie Shinpachi.
-Ile dni zajęło ci dostanie się tutaj?-spytał Gin.
-Nie wiem dokładnie ale chyba jakieś 5 dni.
-Teraz wszystko rozumiem...-powiedział sam do siebie srebrnowłosy.
-Co teraz zrobimy Gin-san? Nie wiemy nic o tych porywaczach. Może to ktoś z Bakufu?-spytał okularnik.
-Wątpię. Na co przydałby się im zwykły człowiek? Oby Zura nie miał z tym nic wspólnego...On i te jego wygłupy...-stwierdził po chwili namysłu zamyślony Shiroyasha.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura!
-Co ty tu robisz?!-wykrzyczał zdziwiony samuraj po czym wstał i podszedł do niego.
-Pomyślałem, że może wproszę się na jakąś darmową kolację ale widzę, że nic z tego. Czy wy nigdy nic nie jecie?-powiedział spokojnie czarnowłosy. Po chwili spojrzał na Tsubaki i spytał:
-Czy zanim Twoja mama została porwana nie wychodziła na dłużej z domu nic nie mówiąc?
-Tak, przeważnie wczesnym rankiem kiedy było jeszcze ciemno albo późnym wieczorem. Co to ma do rzeczy?
-Ostatnio amanto z odległej planety przylecieli na Ziemię by testować na ludziach szczepionkę przeciwko chorobie, która zabija co trzecią żywą istotę na ich planecie. Możliwe, że porwali Twoją matkę tak jak wiele innych ludzi do testów.
-Ale co do tego ma jej wymykanie się z domu?-spytał dalej nie rozumiejąc Sakata.
-Z tego co słyszałem porywają ludzi, robią im badania i testy a potem usuwają pamięć i odsyłają do domu. Wszczepiają im pod skórę chip żeby w każdej chwili móc śledzić ich zachowanie i za pomocą chip'a oraz najnowszej technologii kazać im podświadomie znowu przyjść do amanto. A ty Gintoki już chciałeś mnie o to oskarżyć!
-No i teraz wszystko układa się w całość...-szepnął Shinpachi.
-Teraz pozostaje już tylko znaleźć ich kryjówkę i uwolnić więźniów!-krzyknęła Kagura podekscytowana nowymi przygodami.
-A nie możemy po prostu powiadomić o tym Shinsengumi? Oni są od takich żeczy. W końcu są największym oddziałem policji w Edo.-stwierdził miłośnik czekoladowego deseru.
-Zamieszany jest w to rząd więc policja nie może nic zrobić-uświadomił im smutną prawdę Katsura.
-A to skurczybyki!-powiedziała zbulwersowana Kagura.
-Dobra, jutro pomyślimy co zrobić. Zura, dzięki za pomoc. Aha, Shinpachi, pokaż Tsubaki-chan jej pokój.-powiedział Gin.
-Jutro też do was przyjdę. Żegnam!-krzyknął i wyskoczył przez okno razem z Elizabeth, której nikt wcześniej nie zauważył oprócz warczącego w kącie Sadaharu na, którego nikt wcześniej nie zwrócił uwagi.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Mam nadzieję, że się podobało ;). Długo przy tym się namyślałam :). Nik nie napisał jeszcze żadnych komentarzy...mam nadzieję, że z czasem mój blog będzie sławniejszy i więcej ludzi będzie go czytało i komentowało :3. Następnej notki możecie spodziewać się za mniej więcej tydzień.
Pozdrawiam!
-Co tam masz Gin-chan?-spytała niecierpliwie wiercąc się Kagura
-Ślepa jesteś czy co?!
-Hmyyy...Ubrania?
-Brawo geniuszu! Stara baba dała.-powiedział Sakata przewieszając ubrania przez ramię i klaszcząc w dłonie.
-Masz-dał ubrania czarnowłosej-zaraz przyjdzie Tama i pomoże ci się ubrać i umyć.
-Tama?-spytała dziewczynka.
-To taka jakby gospodynia. Jest robotem ale zachowuje się jak prawdziwy człowiek...Ach długa historia. A tak w ogóle jak masz na imię?
-Tsubaki.-powiedziała niemal szeptem.
-Opowiesz mi później o Tamie?-spytała o wiele bardziej śmielej.
-Dobrze, tak cię to interesuje?-spytał lekko zdziwiony Gintoki.
-Zawsze lubiłam długie historie i opowiadania! Lalkami też się interesuje a ona pewnie wygląda jak wielka lalka!-mówiła zafascynowana dziewczynka.
-No może trochę. Powiesz nam gdzie mieszkasz? Nie jesteś amanto prawda?-zapytał samuraj.
-Jestem człowiekiem i mieszkam DALEKO!-powiedziała kładąc spory nacisk na słowo 'daleko'.
-Aha...-chciał spytać czy wie jak to miejsce się chociaż nazywa ale w tej chwili przyszła Tama.
-Wzywałeś mnie Gintoki-sama?-powiedziała swoim robocim głosem.
-Jaka piękna! Taka piękna i słodka!-krzyczała jak zaczarowana dziewczynka.
-To dobrze czy źle?-spytał robot.
-Oczywiście, że dobrze!-odpowiedziała.
-Dobra, Tama mogłabyś coś dla mnie zrobić? Pomożesz Tsubaki się przebrać i wykąpać?
-Tak-powiedziała pchając lekko dziewczynę żeby poszła za nią.
Kiedy obie poszły do łazienki Gintoki usiadł na kanapie obok Kagury.
-Powiedziała coś?-przerwał ciszę czerwonooki.
-Powiedziała, że powie wszystko kiedy Ty wrócisz Gin-san.-odpowiedział zawiedziony Shinpachi.
-Dziwna jakaś-dodała rudowłosa.
-Shinpachi-kun zrobisz Tsubaki herbatę?-spytał srebrnowłosy.
Okularnik kiwną głową na znak, że idzie do kuchni.
-Co teraz zrobimy Gin-chan?-spytała smutna Kagura.
-Będziemy musieli jej jakoś pomóc.
Po 15 minutach Tama i Tsubaki wyszły z łazienki. Czarnowłosa wbiegła do pokoju, w którym siedziała yorozuya i wykrzyknęła:
-I jak wyglądam Onii-chan? Ładnie prawda?-spytała dziewczynka chodząc jak modelka po całym pomieszczeniu.
-Ładnie, ładnie. Opowiesz nam teraz dlaczego do nas przyszłaś?
Czarnowłosa nagle posmutniała. Usiadła na przeciwko Gintokiego, na miejsce gdzie siedział Shinpachi i już chciała się znowu rozpłakać, ale w ostatniej chwili się powstrzymała.
-Mój brat Rikuo ma 16 lat i opiekował się mną. Mój tata zmarł w wypadku kiedy miałam 3 latka, a moją mamę porwali jacyś źli ludzie i uwięzili gdzieś w tym mieście, jakiś rok temu. Rikuo powiedział mi, żebym została w domu a on sam pójdzie uratować mamę. Powiedział też, że jak nie wróci w ciągu tygodnia, mam przyjechać do Edo o pójść do ludzi, którzy nazywają się Yorozuya Gin-chana.
-Jak tu przyjechałaś?-spytał srebrnowłosy.
-Połowę drogi przejechałam na moim koniku, którego ktoś mi później ukradł. Połowę drugiej połowy na rowerze, który znalazłam i się popsuł a resztę pieszo.
Kiedy Shinpachi przyszedł, postawił herbatę na stole przed Tsubaki i usiadł koło Kagury. Była już dość późna godzina, a na dworze robiło się coraz ciemniej. Z czasem deszcz przerodził się w silną burzę z piorunami. Zerwał się silny wicher, który porywał ludziom parasolki i siatki z zakupami. Wszyscy siedzieli w ciszy. Każdy myślał o tym, kto mógłby być tymi porywaczami, oraz o tym skąd ten Rikuo wiedział o najemnikach w Edo skoro podobno mieszkają tak daleko? Czyżby byli aż tak słowni?
-A skąd wiedziałaś gdzie nas znaleźć? Edo jest dużym miastem.-spytała Kagura.
-I jak w ogóle wiedziałaś jak tu dojechać?-spytał również Gin.
-Braciszek narysował i dał mi mapę z narysowaną drogą, którą powinnam iść żeby się dostać do tego miasta. Kiedy już tu dotarłam pytałam się ludzi gdzie Was znaleźć i tak tu trafiłam.-opowiedziała fiołkowooka dziewczynka.
-Podróż pewnie musiała być długa i męcząca prawda?-spytał troskliwie Shinpachi.
-Ile dni zajęło ci dostanie się tutaj?-spytał Gin.
-Nie wiem dokładnie ale chyba jakieś 5 dni.
-Teraz wszystko rozumiem...-powiedział sam do siebie srebrnowłosy.
-Co teraz zrobimy Gin-san? Nie wiemy nic o tych porywaczach. Może to ktoś z Bakufu?-spytał okularnik.
-Wątpię. Na co przydałby się im zwykły człowiek? Oby Zura nie miał z tym nic wspólnego...On i te jego wygłupy...-stwierdził po chwili namysłu zamyślony Shiroyasha.
-Nie jestem Zura, tylko Katsura!
-Co ty tu robisz?!-wykrzyczał zdziwiony samuraj po czym wstał i podszedł do niego.
-Pomyślałem, że może wproszę się na jakąś darmową kolację ale widzę, że nic z tego. Czy wy nigdy nic nie jecie?-powiedział spokojnie czarnowłosy. Po chwili spojrzał na Tsubaki i spytał:
-Czy zanim Twoja mama została porwana nie wychodziła na dłużej z domu nic nie mówiąc?
-Tak, przeważnie wczesnym rankiem kiedy było jeszcze ciemno albo późnym wieczorem. Co to ma do rzeczy?
-Ostatnio amanto z odległej planety przylecieli na Ziemię by testować na ludziach szczepionkę przeciwko chorobie, która zabija co trzecią żywą istotę na ich planecie. Możliwe, że porwali Twoją matkę tak jak wiele innych ludzi do testów.
-Ale co do tego ma jej wymykanie się z domu?-spytał dalej nie rozumiejąc Sakata.
-Z tego co słyszałem porywają ludzi, robią im badania i testy a potem usuwają pamięć i odsyłają do domu. Wszczepiają im pod skórę chip żeby w każdej chwili móc śledzić ich zachowanie i za pomocą chip'a oraz najnowszej technologii kazać im podświadomie znowu przyjść do amanto. A ty Gintoki już chciałeś mnie o to oskarżyć!
-No i teraz wszystko układa się w całość...-szepnął Shinpachi.
-Teraz pozostaje już tylko znaleźć ich kryjówkę i uwolnić więźniów!-krzyknęła Kagura podekscytowana nowymi przygodami.
-A nie możemy po prostu powiadomić o tym Shinsengumi? Oni są od takich żeczy. W końcu są największym oddziałem policji w Edo.-stwierdził miłośnik czekoladowego deseru.
-Zamieszany jest w to rząd więc policja nie może nic zrobić-uświadomił im smutną prawdę Katsura.
-A to skurczybyki!-powiedziała zbulwersowana Kagura.
-Dobra, jutro pomyślimy co zrobić. Zura, dzięki za pomoc. Aha, Shinpachi, pokaż Tsubaki-chan jej pokój.-powiedział Gin.
-Jutro też do was przyjdę. Żegnam!-krzyknął i wyskoczył przez okno razem z Elizabeth, której nikt wcześniej nie zauważył oprócz warczącego w kącie Sadaharu na, którego nikt wcześniej nie zwrócił uwagi.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Mam nadzieję, że się podobało ;). Długo przy tym się namyślałam :). Nik nie napisał jeszcze żadnych komentarzy...mam nadzieję, że z czasem mój blog będzie sławniejszy i więcej ludzi będzie go czytało i komentowało :3. Następnej notki możecie spodziewać się za mniej więcej tydzień.
Pozdrawiam!
Subskrybuj:
Posty (Atom)